Με ένα φύσημα γερό βοριάς καντηλανάφτης
θα σβήσει μια για πάντα τη φλόγα στο κερί
και στο σκοτάδι θα γυρνάς τυφλός σαν ιχνηλάτης
που ψάχνει με τα χέρια του την έξοδο να βρει.

Εσύ που άναβες φωτιές σε κάθε πέρασμά σου
τώρα φυλάς τη στάχτη σου σαν την παλιά φωνή
και είναι ίδια τώρα πια, τα ξένα, τα δικά σου
κι εκείνα που αγάπησες εκτίεις σαν ποινή.

Μα εσύ κρεμάς στο πάτερο ανάποδα τη στέγη
και βλέπεις πια τον ουρανό χωμάτινο σαν γη
κι η θάλασσα σαν το νερό στη στέρνα που στερεύει
και το φεγγάρι νιόφωτο απ’ το βυθό θα βγει.

Αυτό το γλυκοσούρουπο στα μάτια σου χαράζει
κι όλα θα ζήσουνε ξανά χωρίς να γεννηθούν
σαν πέτρα ακατέργαστη η μοίρα σου αλλάζει
και όσοι σε πιστέψανε ξανά θα σ’ αρνηθούν.