Μη με γυρεύεις στα νυχτόμερα και στο σκοτάδι,
τώρα στης άνοιξης τα ξεφάντια αναγαλλιάζω.
Μην ακουμπάς του ήλιου μου το φυλαχτάδι,
όσα μου έμαθε η ζωή, απλόχερα όλα τα μοιράζω.
Αραδιάζω όσα μάζεψα από το μεσουράνι
κι άνομος λαγιάζει ο πόθος μου ο πύρινος.
Απαγκιάζω όπου βρω ήσυχο λιμάνι,
Είμαι ανέορτος ο δόλιος μα όχι ακίνδυνος.
Κοσμοχαμένος ίσως, ένα ξωθί της βαλτουριάς,
την υπέρσκοπη ζωή μου κάποιοι έχουν σμιλάρι,
μα όσο αυτοί αποσπερίζουν, της λευτεριάς
παραμένω νιόγεννο παιδί και βυζαχτάρι.
Αν καμαρώνεις και σ’ αρέσουν τα κλαδιά μου,
χρωστάς το ευχαριστώ μοναχα στις ρίζες μου.
Εξηγήσεις δίνω μόνο στα παιδιά μου,
παρεξηγήσεις, για τους γύρω τους σκιντζήδες μου.
Οι άγιες σελίδες μου όμως που αφηγούνται το βιός μας,
δε ‘ναι για κείνους που μοιάζουνε άσκιαχτοι
κι από ντροπή σιγοτρέμουνε μπρος μας.
Πάντα με τους δειλούς ένοιωθα κούραση αβάσταχτη.

Απόψε σκέφτομαι όσο θρηνώ
ποιος μου απέμεινε να μοιραστώ
ότι έχω όμορφο και σφαλιστό;
Να ‘χα έναν τρόπο να γελάσω να με βρω.
Άσε με χρόνε όσο γερνώ,
απ’ όσα έγραψα να δροσιστώ.
Τι να μου κάνουν τόσα ευχαριστώ.
Θέλω απλά τη λευτεριά μου να χαρώ.

Όσοι καθίσανε στο αντήλι σβήνουν σαν τα δειλινά.
Σκιές άφαντες στη μέρα και στη νύχτα λησμοσύνη,
οδύνη παντού σε τούτη την ερμοτοπιά
κι η πίκρα των χαμένων χρόνων τους, τολμά και κρίνει.
Έτσι μεσόστρατα με βρήκε εμένα ο δρόλαπας
και το κακό που έσερνε ακόμα με βιγλίζει
κι όσο ψευτίζει, αρχή έγινε όλων μας
πως, ανθός κομμένου κλώνου δεν καρπίζει.
Το βάρος έφερνα ενός ονείρου ολάκερου,
διάλεγα όσους το αύριο άτρομα αντικρύζανε.
Όσους δε σέρναν την κατάρα του Αχάσβερου,
τους τίμιους που γνωρίζανε και δεν ελπίζανε.
Μάζευα όσους η τύχη παρατούσε μεσοπέλαγα
στο lowbap το καλύβι μου το γκρέμιο.
Έβρισκα κουράγιο ενώ πονούσα, χαμογέλαγα,
για τόσους άφωτους μ’ είχε η ζωή αλυσοδέσμιο.
Στεκόμουν δίπλα στον περίτρομο τους πόνο
κι είχα στο απόφεγγο ξεχάσει τον τρόπο να με βρω.
Τώρα στα πιο σοφά μου, μια ανάγκη έχω μόνο,
Θέλω απλά τη λευτεριά μου να χαρώ.