Ξημερώνομαι, βραδιάζω
πάντα με καημό
και βαριά αναστενάζω
δίχως τελειωμό.

Σαν πουλί κυνηγημένο
τρέχω εδώ κι εκεί, αχ,
το κακό μου πεπρωμένο
πάντα μ’ αδικεί.

Δεν αντέχω άλλες πίκρες
μοίρα μου κακιά, αχ,
μη μου δείχνεις τόσο άχτι
τόσο απονιά.

Τη φωλιά μου όπου χτίζω
πέφτει κεραυνός,
τη χαρά μόλις αγγίζω
γίνεται καπνός.

Ότι αγαπώ πεθαίνει
πριν να το χαρώ, αχ,
και στα χείλη μου το γέλιο
γίνεται πικρό.

Δεν αντέχω άλλες πίκρες
μοίρα μου κακιά, αχ,
μη μου δείχνεις τόσο άχτι
τόση απονιά.

Τέτοια μαύρη καταδίκη
δεν αντέχω πια, αχ,
με παράπονο στο λέω
μοίρα μου κακιά.

Ή να ζήσω όπως όλοι
να χαρώ κι εγώ, αχ,
ή να σβήσω απ’ τον κόσμο
για να μην πονώ.