Σε ικετεύω φανερώσου απόψε γκιώνη, μαυραδέρφι μου
διώξε από μπρος μου τα νυχτόπλανα όλα νέφη μου
και γύρε δίπλα μας,
ταιριάζει ο θρήνος μας.
Τη μυριάνθρωπη του κόσμου μοναξιά άφησα πίσω,
τα δάκρυα θέλω της Υπατίας να κοινωνήσω
για κάθε ατρύγητη ζωή…
για κάθε τύχη μισερή…
Ουρανέ με πρόδωσες, τσάμπα οι προσευχές
οι οδίτες αξίζει να πεθαίνουν στις κορφές,
στη μόνη τους καταφυγή
μια λιόγεννη αυγή.
Αφήνω έξω απ’ τα όνειρά μου κάθε εσπέριο επισκέπτη,
κάθε του χρόνου χαροκόπο και προπέτη
και πιο πολύ θρηνώ
το αύριο, το αιώνια χτεσινό.

Το έργο που παίζεται του χάους μοιάζει νεκροστόλι,
μάρτυρες όλοι στων γυρτών σκιών το γεννοβόλι
κι ούτε ένα βόλι, ό,τι ντρεπόμασταν γινόμαστε
και τώρα ή πέφτουμε μωρέ ή λευτερωνόμαστε.
Σε καλώ, λοιπόν, όσα είδες να τα στείλεις πίσω λίβες
και μ’ ό,τι καλό σου ‘χει απομείνει αρνήσου όλες τις ντιρεκτίβες.
Οι ζωές μας αφημένες στοίβες σ’ έρημους νιόσκαφτους τάφους
κι οι επικήδειοι γραμμένοι από έμμισθους λιβελογράφους
Σε καλώ, λοιπόν, να θεριέψεις, απ’ τη βολή σου να σαλέψεις
στα προτάγματα απ’ το σύμπαν δε χωράνε δεύτερες σκέψεις
Ναι, είσαι άνθρωπος ακόμα, τα όπλα ξεκρέμα,
αντέχεις, πολέμα, να μοιάζεις σταμάτα του φόβου θρέμα.
Κάθε βήμα ας είναι βουνό, κάθε ανάσα μας και βράχος
παίρνουμε δύναμη μεσοπέλαγα όσο τρεμοφέγγει ο φάρος
Ο νους αναφτερώνεται όσα κι αν χρεωνόμαστε
ή πέφτουμε μωρέ ή λευτερωνόμαστε.

Όσο φωνάζω ότι είμαι εδώ τόσο αγριεύουν οι σκιές – θεριεύω και δε λησμονώ.
Γυρίστε πίσω και διαβάστε καλά τους ποιητές
το απόσταγμά τους χρόνια κοινωνώ.
Όσο το μίσος των ανθρώπων τρώει τα σπλάχνα τ’ ουρανού,
αφήγησή μου έχω έναν κόσμο φωτεινό.
Θυμίζω για στερνή φορά κάθε συγκαιρινού
ότι το αύριο είναι το αιώνια χτεσινό.

Σε ικετεύω φανερώσου απόψε γκιώνη, μαυραδέρφι μου
διώξε από μπρος μου τα νυχτόπλανα όλα νέφη μου.
Τη μυριάνθρωπη του κόσμου μοναξιά άφησα πίσω,
τα δάκρυα θέλω της Υπατίας να κοινωνήσω.
Ουρανέ με πρόδωσες, τσάμπα οι προσευχές
οι οδίτες αξίζει να πεθαίνουν στις κορφές.
Αφήνω έξω απ’ τα όνειρά μου κάθε εσπέριο επισκέπτη,
κάθε του χρόνου χαροκόπο και προπέτη.