Ξένος θα µείνω να γυρνώ στου κόσµου την αγρύπνια
Μα τ’ όνειρό µου θ’ αντηχεί βαθειά µέσα στα στήθια
Δρόµο θ’ ανοίγω να περνούν τ’ αγρίµια, να διαβαίνουν
Μέσα στα δάση της ψυχής να ζουν και να πληθαίνουν.

Μονάχος κι αντριωµένος της γής ο πονεµένος.
Μονάχος κι ορφανός της γης ο ζωντανός.

Θα πάρω δάση και γκρεµνά να βρώ τη γιατρειά µου
Και δε φοβούµαι τα στοιχειά µα τα ’χω συντροφιά µου.
Χαράζει πίσω απ’ τα βουνά και οι κορφές µατώνουν,
Χριστέ µου, οι δυνατές καρδιές το βάρος πώς σηκώνουν!