Του κάτω κόσμου ανοίξτε τις πόρτες
και τις αμπάρες
να μπω με ξόρκια, με μαύρα τσεμπέρια
και με κατάρες
Να βρω το σπίτι της μάνας του χάρου
να της χτυπήσω
να της γυρέψω τον άνδρα που χάνω
να πάρω πίσω

Χώμα μου
γίνε σεντονάκι μου και στρώμα μου
σφάλησε τα μάτια και το στόμα μου
απ’ τον ήλιο να χαθώ

Κι αν δεν πονέσει και σκλάβα με πάρει
και ψηχοκόρη
να κουβαλάω νερό με τις χούφτες
απ’ τ’ ανηφόρι
όταν βραδιάζει στα μαύρα σοκάκια
που θα γυρίζω
θα σ’ ανταμώνω καλέ μου, ακριβέ μου
να σε δροσίζω