Στους ουρανούς αχνοφέγγει η µορφή σου
Και της καρδιάς τ’ακριβό µυστικό
Τ’ανέµου αυλοί ηχούν τ’ όνοµά σου
Μες των δασών τ’απαλό βουητό

Μέσα σε µνήµες ξυπνούν τη δική σου
Τη θύµησή σου την αλαργινή
Του νόστου ο πόνος γλυκά συντροφεύει
Συνταξιδιώτες σε άγνωστη γή

Του κόσµου ο µίτος στα χέρια τελειώνει
Κι ήρθε η ώρα της επιστροφής
Στα χείλη του Οµήρου ξανά το τραγούδι
Για το ταξίδι του γυρισµού

Στα µάτια η Τροία έχει πια ξεθωριάσει
Και της Ελένης η οµορφιά
Στο δρόµο σειρήνες ξανά σε καλούνε
Μα η Ιθάκη λάµπει µακριά

Αιθέρια δώρα µονάχα χαρίζει
Το πέρασµα σε τούτη τη γή
Αυτός που αρπάζει και παίρνει
Τον ζώνουν τα πάθη σαν άγρια θεριά

Μ’ αυτός που ανοίγει κι απλόχερα δίνει
Πηγή που αναβλύζει τον διαπερνά
Ελεύθερο πνεύσε αγέρι στα στήθη
Φούσκωνε της καρδιάς τα πανιά

Για αγάπες µεγάλες ξανά που µαγεύουν
έξω απ’ του χρόνου την τροχιά