Το δαχτυλίδι σου
το δώρο το μπαμπέσικο
στο βάθος ήτανε
ένα παιχνίδι ψεύτικο.

Και μ’ ορκιζόσουνα
λαγούς με πετραχήλια
συνηθισμένα στην ψευτιά
τα δυο σου χείλια.

Ο άνθρωπος γεννιέται
κανείς δεν γίνεται
κι από την κοινωνία
μονάχα κρίνεται.

Είναι ακατόρθωτο
κανείς πάντα να κρύβεται
γιατί μια μέρα θα φανεί
πως υποκρίνεται.

Και τότε αλίμονο
στον ένα απ’ τους δυο
πνίγει τον πόνο του
μ’ ένα στερνό αντίο.

Ο άνθρωπος γεννιέται
κανείς δεν γίνεται
κι από την κοινωνία
μονάχα κρίνεται.