Ίσως τα δάκρυα μας πηγαίνουν
πιο μακριά απ’ τα όνειρα
Ενώ καθώς βράδιαζε
έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα
Για να μπορούνε τα άστρα να ΄ναι εκεί, στην ώρα τους

Μήπως άραγε και τη ζωή μου,
τη φαντάστηκα κι αυτή
Ή μήπως άραγε και τη ζωή μου,
τη φαντάστηκα κι αυτή

Και τις νύχτες ξετύλιγα τις γάζες των αγαλμάτων
Κι έβρισκα τα δάκρυα όλων των αποχωρισμών
Έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα
Για να μπορούνε τα άστρα να ΄ναι εκεί