Κάποιοι τη λένε συμφορά
φουστάνια διάφανα φορά, στα χέρια δαχτυλίδια
Έχει ένα δέρμα σα νερό
στο στήθος πράσινο σταυρό και στην καρδιά της, φίδια.

Λάμπει αστράφτει και βροντά
κι αν πλησιάσεις πιο κοντά κόμπους εφτά σε δένει.
Δεν αρρωσταίνει, δε γερνά
φίλτρα παράξενα κερνά, σκοτώνει, δεν πεθαίνει.

Είν’ η αγάπη της θολή
στάζ’ απ’ τον ύπνο της χολή θαύματα μαύρα κάνει.
Εγώ θα σ’ είχα βασιλιά
μου λέει μι’ αγάπη μου παλιά μ’ αυτή, θα σε ξεκάνει.

Δεν αγαπά, δε συγχωρά
όμορφη που ‘ναι η συμφορά, αχ να ‘ταν και δικιά μου.
Μου το ‘παν δυο πουλιά στ’ αυτί
αν μπλέξεις πιο πολύ μ’ αυτή θα γίνεις κόκκος άμμου.

Ένα της δάχτυλο κουνά
μετακινούνται δυο βουνά η δύναμή της τόση.
Εγώ θα σ’ είχα βασιλιά
μου λέει μι’ αγάπη μου παλιά μ’ αυτή, θα σ’ εξοντώσει.

Κάποιοι τη λένε συμφορά
σταλάζει φως σαν προχωρά και θειάφι και λιβάνι.
Έχει ένα δέρμα σα βροχή
μια χρυσαλίδα στην ψυχή και στην ματιά, δρεπάνι.

Κι εγώ που μ’ είχαν βασιλιά
έπεσα μες στη συμφορά ο κάτω κόσμος τρίζει.
Όμως κανείς μη γελαστεί
το φόρεμά της κι αν σκιστεί η συμφορά κερδίζει.