Ξανάρθες πάλι απόψε μες στη σκέψη μου
θυμήθηκα τα τόσα τα παλιά,
τα λόγια σου τα ψεύτικα, τους όρκους σου
και γίνανε μαχαίρια στην καρδιά.

Και να 'ξερες αχ, πόσο σ’ αγαπώ
και ζω με τον δικό σου τον καημό,
αγιάτρευτη αρρώστια μου γλυκιά
ποτέ δεν θα σε αγκαλιάσω πια.

Ξανάρθες πάλι απόψε μες στη σκέψη μου
και γέμισε η κάμαρα με φως,
εγώ να σε πιστεύω σ’ όσα μου ‘λεγες
κι εσύ ξανά ένας ψεύτικος θεός.

Και να 'ξερες αχ, πόσο σ’ αγαπώ
και ζω με τον δικό σου τον καημό,
αγιάτρευτη αρρώστια μου γλυκιά
ποτέ δεν θα σε αγκαλιάσω πια.