Λάθος που κοιμήθηκα ξυπόλυτος.
Βγήκα σε τόπο στρωμένο πέτρες κοφτερές.
Ήσουν η αληθινή χαρά που τη γεννάει το ψέμα.
Πώς να σε φτάσω; Γέμισε ο ύπνος αίματα.

Δεν θέλω, είπα,
να είμαι δίπλα σου πληγή
ούτε να πούμε αντίο.

Αν χωριστούμε
Θα σε αλλάξει ο καιρός
σαν το βιβλίο της άμμου
που ξεφυλλίζει άνεμος.

Αν έρθω
θα πνιγείς στο κόκκινο
σταγόνα νου που τρόμαξε
κοιτάζοντας το βάθος της.

Γι’ αυτό μην φεύγεις. Μείνε. Παρακαλώ. Ακούς;
Λίγο περίμενέ με, ίσα για να ξυπνήσω και να ξαναμπώ
στο ίδιο όνειρο, φορώντας τα παπούτσια μου.