Πάνω στο ρείθρο
που όταν βρέχει πνίγονται οι μοναξιές
ξαπόσταιναν δυο πρόσφυγες κι ένα μωρό
αμίλητοι,
ψυχές γεμάτες κόμπους.

Πέρασα δίπλα. Κοίταξα.
Έφυγα, τι να λύσω;

Πίσω μια νεραντζιά
δημόσια κουρεμένη σαν κλητήρας
έσκυψε αντίθετα, μου γύρισε την πλάτη
τεντώνοντας κλαδιά, φύλλα κι ανθούς,
ό,τι της άφησαν, να τους σκεπάσει.