Μια δοξαριά στον άνεμο η γραφή
και πέρασαν κιόλας ή μόλις
πενήντα χρόνια μοιρασιάς
με διψασμένες τις λευκές σελίδες στο τραπέζι
που ζήταγαν, ζητούν, όπως κι εσύ
δικαιολογία να υπάρχουν

Βγήκαν ολόγιομες στην Αγορά
βορά σε αδηφάγους αναγνώστες
καρποί νυχτερινής μοναχικότητας
για κείνους που ξεδίψασαν με στίχους-στάλες
λύπης, χαράς, καμάτου και ελπίδας
στάλες που πήραν σάρκα και οστά
στη στενωπό μίας μοιραίας αλφαβήτου

Μια δοξαριά στον άνεμο η γραφή
μα, μην ανησυχείς
φτάνει σε κείνους που ζητούν
προσκέφαλα ποιητικά κι έναν αθώο ύπνο

Στον άνεμο μια δοξαριά
ο χρόνος της μακρύς, βραχύβιος (;)
ανάλογα με τις ψυχές που θ’ ακουμπήσει
ή θα τη στείλει ζωντανή μακριά
ή θα την αφανίσει

Πενήντα χρόνια
μισός αιώνας
μόνο για μία δοξαριά