Την ώρα που ο ήλιος γέρνει ελαφρά προς τη δύση,
θα με δεις να γράφω την ιστορία μας στην πόρτα σου,
για να μη λησμονηθεί η λάμψη της στα καλντερίμια του χρόνου
– έτσι κυλά καθημερινά ο καιρός μες στα σακάτικα τα λεωφορεία
με τα παιδιά να παραμονεύουν για επαιτεία στις διασταυρώσεις,
στις πλατείες και στα γύρω στενά,
σε μέρη άγνωστα που μεγεθύνεται το σιωπηλό μαρτύριο –
δεν είναι όλα τα πράγματα για τον κόσμο,
αλλά για ψυχές εκτεθειμένες σε σπάνια συναισθήματα,
αναδυόμενα στο ξάφνιασμα της στιγμής
ακόμη και σε τόπους της ενδοχώρας,
χρόνια και χρόνια βυθισμένα μέσα στη σκόνη.

Δεν λησμόνησα ποτέ εκείνες τις μέρες,
που φώτιζε ο ήλιος τα πρόσωπά μας για πρώτη φορά –
το σχήμα του σώματός σου ταυτιζόταν
με όσα λάξεψε τόσο περίτεχνα η φύση –
στον δρόμο για το άγνωστο μέσα στην άνυδρη στέπα
μετρούσαμε, θυμάμαι, τις παγωμένες κορυφές των βουνών
που δεν πάτησε ποτέ πόδι ανθρώπου
μόνο τα πτηνά για να φιλοτεχνήσουν εκεί τις φωλιές τους
καλύπτοντας με το φτέρωμα νηστικούς νεοσσούς.
Ποικίλα συναισθήματα καταγράφω κι απόψε
πάνω στην ίδια πόρτα με το σκουριασμένο ρόπτρο,
μήπως και σταθούν και τα διαβάσουν τυχαίοι περαστικοί –
ἐλθέ καì σκήνωσον ἐν ἡμῖν ἐν δαιδαλώδεσι ἐνυπνίοις,
βηματίζοντας αθόρυβα στους σκιερούς διάδρομους του ύπνου
παρηγοριά ενός όρθρου σε εξωκλήσι μακρινό,
για να σου αποκαλύψω την ένταση και το ασίγαστο πάθος
που έκτοτε σφράγισε τη ναρκωμένη ψυχή,
καì καθάρισον ἡμᾱς ἀπό πάσης κηλῖδος.

Δυο χέρια ξέμειναν γράφοντας παντού την ίδια ιστορία
πάνω σε φύλλα, σε εξώθυρα, σε ρημαγμένες προσόψεις,
όλα παραδομένα στην ένταση του ήλιου ή της φωτιάς,
σαν τον αντίλαλο από τον ξερόβηχα του εργάτη
που σβήνει βαθμιαία και χάνεται σε κοιλάδα απέραντη
καθώς βαδίζει για το σπίτι.