Όσο κι αν έψαξα μέσα στις ρυτίδες του χρόνου,
στα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου,
σε πολιτείες που ακαριαία σκοτείνιασαν
από το θέλημα του Θεού,
όσο κι αν διέσχισα με τα πόδια, φαγωμένα από τις πορείες,
την ίδια απόσταση Ισπαχάν-Σιράζ-Κερμάν
δεν σε βρήκα, όπως ήλπιζα, σκυφτό από έγνοιες,
παρά ένα παράθυρο βρήκα από όπου αγνάντεψα
την πνοή του ανέμου, ίδιου με τους ήχους της αγάπης
που συνεχίζει να καλύπτει τα μάτια και το στήθος,
ήχος μονότονος που κατευθύνει ακόμα τη ζωή μου
πάντα προς εσένα με την ίδια δύναμη,
βυθισμένη για πάντα στο κατάξερο χώμα,
προς εσένα που δεν αναγνώρισες ποτέ στοργή
παρά της ερήμου την παγωνιά και το θάλπος,
τα πλίνθινα ερείπια μιας άλλης εποχής,
κάστρα που για να υψωθούν πολλοί μαρτύρησαν,
κτήρια στο χρώμα της ώχρας ικανά
να στεγάσουν όλα σου τα παράπονα
για τα οποία αυτοπροαιρέτως τάχθηκες,
επιτρέποντας μόνο τη σαγήνη της νύχτας να σε καλύπτει,
εσένα, ένα είδωλο άγνωστου Θεού που γέρνει με τα χρόνια
λαξευμένο από άμμο και βροχή.

Βαδίζοντας στους ίδιους δρόμους ελπίζω
να βρεθούμε κάποτε σε εποχές που ανταποκρίνεται
η επιθυμία με τον πόθο, η καλοσύνη με την προσφορά,
δίνοντας προτεραιότητα στον σταματημένο χρόνο,
όταν τα μάτια λάβουν το αντίκρισμα της αποδοχής,
ξεκάθαρο από τις ασχολίες των αξιωμάτων
μιας ζωής μονότονης και άδειας.