Πρώτα, θα ’ρθει το χτες.
Ανάλαφρο σαν σπουργίτι.
Σαν τον θάνατο, αμετάκλητο.
Μετά θα ακουστεί η σιωπή.
Χάδι κι απειλή
φίλοι, γνωστοί, πάλαι ποτέ επαναστάτες.
Χάθηκε, ό,τι ήταν να χαθεί
και τ’ όνειρο πνίγεται στα ρηχά
σαν πουλί φαγωμένο από ψάρι.
Ανταρσίες, ασωτίες, άπληστες Κυριακές, επί ματαίω.
Στο τέλος θα ’ρθει η βροχή. Και θα ξυπνήσεις.