Θυμάται του νόστου την ημέρα
με το μεταγωγικό απ’ τη Γυάρο.
Άλλη αίσθηση να τη χτυπά ο μπάτης.
Μπατίρισσα, του ντουνιά η καταραμένη,
πια δεν θα ’ταν.
Θα ’βαζε τώρα το ψάθινό της καπελάκι.
Από της εξορίας τα βράχια
στην άμμο τη χρυσή της επανένταξης
ένα πορθμείο ή αστικό δρόμος.
Άλλος αέρας, Αλλαγής πλέον:
νιάτα ανήσυχα, περήφανα γερατειά.
Κι ανάταση, εθνική υπερηφάνεια,
Ολυμπιάδες, Γιούρο, Γιουροβίζιον,
γέφυρες –να διέρχεται η φλόγα–
κλειστοί αυτοκινητόδρομοι, μετρό.
Μέχρι αμαξάκι πήρε
για να μην εξαρτάται απ’ τ’ αστικό.

Μα να «μονά-ζυγά»,
να τη χαμένη πάλι στον δακτύλιο.
Κι εκεί εγκλωβισμένη
στη μνήμη της ξυπνάει πάλι η Γιούρα
δακτύλιος-συρματόπλεγμα.
Εκείνη, ωστόσο, ως Δημοκρατία,
έστω κι ως μικροαστική,
δεν θα εγκλωβιζότανε ποτέ σε αδιέξοδα.
Ήξερε πώς τους δακτυλίους να υποσκάπτει,
γνώριζε πώς να κάνει ριφιφί,
πώς από κλέφτες πίσω να ξεκλέβει τη ζωή της,
διανοίγοντας τα υπόγεια τα τούνελ του μετρό.

Κείνα τα τούνελ που ανεβαίνοντας
σε βγάζουνε ξανά –καρικατούρα κόμικς–
μέσα απ’ το συρματόπλεγμα.