Αυτό το ποίημα θα γραφτεί εκτός απροόπτου
εκτός φάτνης
κατόπιν μάχης ανάμεσα σε καρδιά
και καλάθι αχρήστων,
κατόπιν μάχης ανάμεσα σε δέντρο και πορτμπαγκάζ
για τον απρόθυμο στολισμό του με φιόγκους,
μάχης με γυαλιστερές σάλπιγγες, ιππικό και πρόβατα
μάχης με το ιερό απρόσοδο του παντός μου
που μισό ποίημα δεν δώρισες, μούσα,
για τη λεγόμενη σταχτόπαπια που θα φάμε:
Μετανάστευσε απ’ τους Άγγλους με κόπο
μα περνώντας ξεπρόβαλαν τα μεσάνυχτα μάγοι
γιατί πείνασαν τ’ άστρα
πείνασε κι η ξεχασμένη Θράκη
που δεν χιονίζει ν’ ανταλλάσσουν δώρα
στο τζάκι με τη χαμένη χρονιά μας.
Μ’ αφού δεν μου δόθηκε στίχος και σπίθα κεριού
ουδέ στήθος πάπιας
θα κάτσω να ψήσω χήνα με ξινολάχανο.
Έλεος δηλαδή, χρειάστηκε να το γράψω όλο
μόνος μου.