Αν χάσω ένα χέρι, ένα πόδι, ένα μάτι, θα πει πως
χρειάζομαι νέο τρόπο αρτιμέλειας.
Σοφές ανανήψεις.
Το σκότος συνήθως σε βυθίζει ως τον πυθμένα
για ν’ ανέβεις σε αερόστατα λογικής.

Ίσως η απώλεια είναι δώρο κρυφό προς εκείνον που
έχει εκπέσει. Μια οδός εντούτοις ανοδική
αφού ό,τι κατεβαίνει στο τέλος ανεβαίνει.
Επομένως, να θέλουμε να εκπίπτουμε;
Στην πτώση μας μέσα να διακινούμε τη σοφή
ανάνηψη: έναν αποχαιρετισμό του παλιού
φθαρμένου εαυτού μας.

Ο απολωλώς εαυτός είναι περίεργο φαινόμενο.
Σαν ποίημα-χαμένο-πρόβατο βελάζει.
Σαν λύκος-κριτής ορμάει στο πρόβατο.
Σαν ποιμένας προσθέτει στο κοπάδι λύκους, αρνιά,
για να φτιάξει το Πλήρες.