Ο ποιητής κοιτάζεται στα πράγματα μέσα στο σπίτι·
η φύση του σπιτιού ξέρει ν’ αλλάζει συνεχώς· πέφτουν
καρέκλες και τσακίζονται, πηδάνε άλογα στις πολυθρόνες.
Οι νύχτες βόσκουν στα πατώματα. (Αν τις ταΐσεις
ποιήματα θα χορτάσουν;) Λάμπα μου φέξε, το σώμα
κόβεται σε πολλές λέξεις, οι λέξεις βγάζουν τα ρούχα
τους. (Τη νύχτα που πέθανε ο ποιητής Τάσος Δενέγρης,
ήρθε στον ύπνο μου και μου είπε : Τα ποιήματα είναι
οι σκιές των δασών).
(Η όραση συνήθως αυταπατάται; O Mπόρχες νομίζω θα
έλεγε: η όραση είναι βιβλιοθήκη· ομοίως κι αυτή περισυλλέγει
το ένα το άλλο. Πολλές φορές γλιστράει και φεύγει
χωρίς να βλέπει αυτό που συμβαίνει. Μια βιβλιοθήκη
δεν είναι βοσκός αλλά δοχείο με φτερουγίσματα. Όμως το
ζητούμενο, η σοφία, πάντα εχθρεύεται τα τοπία της σκόνης·
ζει κρεμασμένη σε μια αιώρα που δεν περιμένει τον κουνιστή
της αλλά την αδαμάντινη χαρά του ουδέν οίδα.)