Η ξηρά ψυχή
την υγρασία της σάρκας μάχεται.
Το σώμα σκύβει στα βαθειά
σαν τον κολυμβητή στον ζοφερό πυθμένα
με σύνεση πλέει κι ελαφρότητα
όση απαιτείται για την άνοδό του.
Όμως οι θύρες κρούονται κι ανοίγουν
στο ακέραιο τα ράμφη
ψάχνουν για τα χαμένα πράγματα
μες στην γυμνότητα των κήπων
μες στη κρυφή παραμυθία
που ο σκώληκας στο χώμα επωάζει
Κι όταν χαλνά η αρμονία
και σαν τρυπάνι πέφτοντας ο πόθος
σπάζει την κρούστα των οστών
πώς θριαμβεύουν οι χυμοί
πώς χαίρεται το ύδωρ.