Λευκότερος απ’ το λευκό μου εφανερώθη
τα μαύρα σωθικά του δείχνοντας
κι όπως θεράπευε τα μέλη μου η δρόσος
πέτρωναν στα δόντια του τα σκοτωμένα
καλοκαιρινά κορμάκια, στοιχειά που
τα ’πνιξεν η θάλασσα και βγήκαν στον αφρό,
Του ’λεγα πρόσεχε πρόσεχε μην μας χαλάσει ο χρόνος
πρόσεχε μην τύχει και μας λιώσει ο καιρός –
αυτός γελούσε, έριχνε στα σεντόνια μας τα μυστικά
από τον θάνατο κυλάω πάρα έξω, έλεγε.