Έτρεχεν ο περιβολάρης με το χωνί στο στόμα
να φερει τη μαμή να κόψει το λουρί μου
να φανερωθώ στα φυλλώματα από κάτω.
Εκεί με βρήκε το στοιχειό βαβγίζοντας.
Να δεις, είπε, το Νόημα
Να δεις το άλλο δέρμα
Που αιμορραγεί καθώς σφαγμένος πετεινός
ότι αυτό ου φαίνεται δεν είναι
κι αυτό που είναι
με σιωπή ορίζει το λάλον ύδωρ.
στο φύσημα της στάχτης, στην υφή των μήλων
να δεις τα μυστικά που ο γυμνοσάλιαγκας κατέχει.
Τότε το μπλε σφυρίζοντας θ’ αναδυθεί
κι απ’ το φθαρτό θα ξεχωρίσει και θα φέξει
όπως ο λόγος των αποθαμένων