‘Οπου φυσούσε άνεμος
μες στη βαλίτσα
κι έθαλλε το χαίρε στον φυσικό του χρόνο
σ’ επιγραφές κι ονόματα λεωφορείων.
Όπου το σώμα φεύγοντας
τερμάτιζε την εξουσία
στο σώμα που έμενε
και γι’ αυτό πολλώ μάλλον εξουσίαζε.
Όπου ορθώνονταν οι παύσεις
μες στα σφιγμένα δόντια
και το ιδεώδες πρέπει
το αρμονικό
σαν νεωκόρος στη βάση του σχοινιού
τα σήμαντρα έκρουε του τέλους
σπάζοντας τις χορδές και τις κιθάρες