Άγγελε της πτήσης και των κουδουνιών του ελκήθρου, την πα-
ράλυση την ξέρεις
αυτό το σπίτι από αιθέρα όπου πόδια και χέρια είναι ασήκωτο
τσιμέντο;
Φιλάς με φιλιά κούκλας. Είσαι ήσυχος όσο και μια μεζούρα.
Το μυαλό σου μοιάζει ανύπαρκτο κι ας στριφογυρίζει σα σβούρα.
Έχω βρεθεί στο ίδιο αυτό μέρος όχι από μικρόβιο ή αποπληξία.
Σ’ ένα ρολάκι που ερμηνεύει εκείνη την παράφρονα κυρία.
Μ’ αυτό τον τρόπο έχω γίνει δέντρο. Έχω μεταμορφωθεί
σε βάζο που, κατά βούληση, το μαζεύεις ή το πετάς, άψυχη,
επιτέλους. Τι ασυνήθιστη τύχη! Το σώμα μου έχει αποσυρθεί
σε αντίσταση παθητική. Υπόλειμμα κι αυτό. Μέρος του φόνου.
Άγγελοι της πτήσης, εσύ που ανυψώνεσαι, εσύ που φτερουγίζεις,
εσύ που αιωρείσαι,
εσύ, γλάρε, που στα πιο ωραία μου όνειρα φυτρωμένος στην
πλάτη μου είσαι,
μείνετε κοντά μου. Αλλά δώστε μου το τοτέμ. Δώστε μου το μάτι
που πια δεν κοιτάει
εκεί όπου στέκω με πέτρινα παπούτσια καθώς το ποδήλατο του
κόσμου με προσπερνάει
(Δημοσιεύτηκε στο POETICANET.GR)