Εν αρχή ήταν η αρχή
βγαίνοντας διστακτικά μέσα απ’ το τίποτα:
από ένα στρώμα σκοταδιού παχύ
με κηλίδες κόκκινες, όπως π.χ.
τα τοπία του Οιδίποδα.
Κι έπειτα η Σφίγγα, με φτερά
αδαμαντοκόλλητα
– πριν ακόμα τρέξουν τα νερά –
καταστρώνοντας νοερά
όλα τα υπόλοιπα.
Όλα τα υπόλοιπα, αληθώς,
είναι η Ποίηση. Ομοιάζει τελικά
σαν μαύρος βυθός
στα τάρταρα γεννάει φως:
ποιήματα κλασσικά.
Ο ποιητής, υπηρέτης της ώρας
της χίμαιρας, στα νερά τη Στυγός.
Μα όταν κλέπτει οπώρας
του Μεταμοντέρνου προσώρας
χρίζεται υπουργός.