Χτυπάς και φεύγεις
ξαναγυρνάς
θρύψαλα το δοξάρι
θανάτου κοντάρι
σε ύπνο βαθύ
ξεγλιστράς
ανάσα του πάγου
τη μάσκα πετάς
και κλείνεις το μάτι
σε όψη Γοργόνεια
που θλιμμένα καγχάζει
πανοπλία δερμάτινη

Πενθεσίλεια σε είπανε
Περσεφόνη
μια στον Άδη
μια στην αγκαλιά μου