Όλη τη νύχτα τα μαλλιά σου πάνω στο μαξιλάρι δεν
μ’ άφηναν να κοιμηθώ

Μέσα τους κρυβόταν μια ολόκληρη χώρα
ένας μόνιμος βόμβος ηχούσε απ’ το φτερούγισμα
χιλιάδων κολιμπρί

Κι άναβαν σαν σπίρτα τα κίτρινα όνειρα που βλέπουν
οι πεταλούδες της Ρόδου τον Σεπτέμβριο.

Κοντά στον φεγγίτη του λαιμού έπινε με θόρυβο νερό
ένας πορτοκαλής σκύλος, το κυπαρίσσι παραδίπλα
αναβόσβηνε

Ακούγονταν κι οι πλεκτομηχανές που τα μαλλιά σου ηλέκτριζαν
μαζί με τα παραμιλητά ενός
που κυνηγούσε το φεγγαρόφωτο
για ν’ ανάψει ένα κερί

νομίζω επίσης πως φώναζε διαρκώς ένα όνομα
σα να προσπαθούσε να χώσει ένα κουτάλι με υδράργυρο
στο στόμα της νύχτας

χθες βράδυ που εσύ
κοιμόσουν αμέριμνη στο Παρίσι
κι εγώ στην Αθήνα.