Έβραζε ο τόπος. Τρεις άνθρωποι εμφανίστηκαν από το
πουθενά μέσα στο κάμα του μεσημεριού. Τους κέρασα νερό
και ψωμί και με ευλόγησαν. Ύστερα νύχτωσε.
Ήρθαν και του ανήγγειλαν ότι έχασε τα πάντα: επιδρομές
και θάνατοι και πυρκαγιές. Έξω ως και το φως αιμορραγούσε.
Δεν έκλαψε. Όμως εκείνες τις μέρες έβρεξε τόσο, που
έσβησαν τα ονόματα στους τάφους. Ύστερα νύχτωσε.
Την ώρα που ακουγόταν το «Stand by Me» και η δεξίωση
προς τιμήν του ήταν ήδη προχωρημένη, μια εσωτερική φωνή
τον έκανε να σηκωθεί και να τραβήξει μόνος για το ποτάμι.
Άκουσε από μακριά να φωνάζουν τ’ όνομά του, «Λάζαρε,
Λάζαρε», αλλά δεν γύρισε. Ύστερα νύχτωσε.
Πάντα θα νυχτώνει και θα γίνεται πρωί. Και πάντα θα
βλέπει ο Θεός ότι καλόν εστί κι εμείς, χαμένοι στη δαιδαλώδη
γραφειοκρατία των υποθέσεών μας, θα πορευόμαστε γυμνοί.
Αφού έτσι ήρθαμε στον κόσμο.