Είμαστε ακόμα σ’ εκείνη την άδεια παραλία
που ’ναι στρωμένη απ’ άκρη σ’ άκρη κόκαλα σπασμένα
κι έτσι και σκάψεις γούβα με τα δάχτυλα στην άμμο
θα ξεχυθεί δυο μετρ’ απόσταση απ’ το κύμα μαύρο αίμα
και θα ’ρθει το σιδερόφραχτο άλογο να πιει
το κόκκινο άλογο της Αποκάλυψης, το λυσσασμένο
που ’ναι δεμένο μ’ αλυσίδα αντί σκοινί· και κάθε νύχτα
μου τραβάει από τα πόδια το σεντόνι-

αυτό το όνειρο ποτέ του δεν τελειώνει
είμαστε πάντα σε μιαν άδεια παραλία
και λέω είμαστε και σου μιλώ με ένταση κι αγάπη
κι όταν ρωτάω αν θα ‘ρθείς, χιονίζει στάχτη.