Αυγερινέ, πρώτο φως της άγουρης μέρας
καλωσόρισες τον άσωτο που γύριζε από τη νύχτα του,
πρόσταζες να διαγράφουν τα συσσωρευμένα του χρέη, τον έντυσες
αρραβωνιαστικό σου και πρίγκιπα

ήπιες πατρίδα στο χιόνι της εξορίας του, έφαγες
στο ψαχνό των ματιών του τοπία σισύφειων βράχων

κι έσφαξες το καλό μοσχάρι για να διασκεδάσεις τη μοναξιά του
που σαν ορθάνοιχτος καταπιόνας περίμενε ανυπόμονα
τη σειρά σου.

Ανείπωτη ευτυχία. Αλλά εσύ, Χριστέ,
στ’ αλήθεια
έλειπες;

(Κι όμως εγώ ήθελα μόνο να μιλήσω
για τη Μαρία.)