Κάθε βράδυ πεθαίνω και λίγο
κι η βροχή παράπονα βρέχει.
Μυρωμένες αβυθομέτρητες επιθυμίες
μοσχοβολούν σε γυμνές Νύχτες.
Με άρωμα βασιλικού ζωγραφίζουν
ανέπαφα μονοπάτια βόσκουν
ν’ απαγκιστρωθούν ζητούν
απ’ τα κορμιά που πιλάτευσαν, ορφάνεψαν.
Αγκαλιές προδομένες παραδίδονται σε
μισό-απαγχονισμένα ψέματα στη νηνεμία του φεγγαριού
άφρονες ελπίδες ξέφτισαν στο χάρτη του μυαλού
απάνθρωπες, εγωιστικές, ανελέητες συμπεριφορές.
Σαλπίσματα πεποικιλμένα με
τα θέλω και τα πρέπει να αποκτήσω»
κι εγώ χάθηκα στο δριμύ λαβύρινθο της καρδιάς σου
αδάμαστη παλινδρομώ στον απόηχο των λέξεων
στις αντίρροπες καταθέσεις σου.
Η αγάπη, μάζα λαστιχένια
ενθάρρυνσης, πίστης, αφοσίωσης, γλίστρησε
στα βρεγμένα από δάκρυα πατώματα
σημάδια κι ουλές πίσω άφησε.
Ασθμαίνοντας να τη μαζέψω προσπαθώ
σταλιά μη χαθεί και το πάθος μας
απομακρυνθεί, κι εγώ θα επιμένω
αγαπώ τις πληγές μου, αγάπησα και τα λάθη μου.
Χαμογελώ σ’ όσους μ’ αδίκησαν
τη δύναμη μου έμαθαν
να το θυμάσαι, για τίποτα δεν μετανιώνω.
Πληγωμένος εραστής εσύ, παρακλητικά επιμένεις
να εγκλωβιστείς στον έρωτά μου
που με Ελπίδα και όνειρα σε τρέφει.