Διαβάτης πονεμένος οδοιπορείς, σ’ άρρωστες αμμουδιές,
νωθρά ξαποσταίνεις, κει που τα καβούρια λιποτάκτησαν
και μυριάδες αυτοκτόνησαν, διαδοχικά, το ένα μετά τ’ άλλο
γερασμένοι γλάροι κρώζουν στον απαθή ουρανό
που το βλέμμα στην ασχήμια αποστρέφει.

Άλλοι, την τραγική σου μοίρα επινόησαν
κι εσύ σαν μηχανή μιας άκαρδης λογικής
εξοβελισμένος, αν και αμφισβητών, καταγράφεις
τ’ ακατάληπτα είδη θανάτου
στο χαρτογράφημα του παγκόσμιου γίγνεσθαι.
Τη συνεισφορά κι αλληλεγγύη που βίαια αφαιρέθηκε
απ’ του Πολιτισμού τα πλανερά παιχνίδια.

Κράδασε καρδιά μοναχική, η δοτική σου πλευρά, άνθρωπε,
κατακερματίστηκε. Η φιλανθρωπία σίγησε.
Το θετικό υπόστρωμα του κυττάρου σου μεταλλάχθηκε,
η αγνή φύση σου ατιμάστηκε.
Στα χρόνια της Ξηρασίας η Ανθρωπιά ορφάνεψε,
η Αγάπη άδοξα πνίγηκε στο βυθό της μνήμης,
η συμπόνοια αίφνης μετανάστεψε σ’ άλλους αστέρες,
το πάθος έσβησε εσαεί, η φτήνια θριάμβευσε,
η λάμψη χάθηκε μαζί με τη φεγγαρονυχτιά,
η λαλιά απαγχονίσθηκε, η Ελευθερία πέθανε. 

Ανθρώπινη γάγγραινα απ’ τα δάχτυλα των ποδιών
απλώνεται στους δαιδάλους της καρδιάς,
ασθμαίνοντας να κρατηθεί, μάχεται
Στα σκοτάδια, σαν Ατρείδες, τα κομμάτια σου,
Άνθρωπε, παλεύουν ν’ απαγκιστρωθούν απ’ του
Πολιτισμού το δολερό δίχτυ.

Η μάχη δεν κρίθηκε. Ποιος θα επικρατήσει;
Θύτης και θύμα στον ίδιο παρονομαστή
κι εσύ, ξεσπάς:
«Πόσους σταυρούς η ψυχή να κουβαλήσει, ακόμη;»
Η πλάτη λύγισε, κουρέλι το υποσυνείδητο,
το άδηλο τέλος υπομειδιώντας προσμένει.