Η αγάπη μου για σένα τόσο δυνατή
σαν πέτρα απ’ αρχαίους χρόνους
που ‘μείνε στην ιστορία
ως μάρτυς σημαντικών γεγονότων,
ανεξίτηλη για τη διαχρονικότητά της
καθόσον δεν την άγγιξε κανείς
παρά ο αέρας τον χειμώνα,
ο χιονιάς του Δεκέμβρη,
η βροχή του Σεπτέμβρη,
ο καυτός ήλιος τον Ιούλη
κι Εσύ.

Θέλει η ψυχή μου να πετάξει εκεί
που όλα είν’ διάφανα, καθαρά
και ιλαροί θεοί ζηλεύουν την αγάπη μας.
Εκεί που δεν υπάρχει θλίψη,
που δεν νυχτώνει ποτέ.
Άσε το χέρι σου να πάρει το δικό μου,
οι ανάσες μας να γίνουν μία,
ασ’ το κορμί σου να μπει μες στο δικό μου.

Χρυσό στεφάνι η ηδονή μαζί σου,
φτερά αγγέλων τα χάδια σου
που ταξιδεύουν στους ουρανούς τους επιούσιους.
Καρδιά, μη σταματάς να ζητάς και να παλεύεις
γι’ αυτόν που πιστεύεις γι’ αυτά που αγαπάς. 

Όπου τα χείλη σου ακουμπούν λουλούδια ανθίζουν
όπου η ματιά σου σταθεί ο ήλιος ανατέλλει
ό,τι τα χέρια σου αγγίξουν
ποτάμια τα συναισθήματα παλεύουν
να μη φανερωθούν
ό,τι το μυαλό σκεφτεί
γίνεται δια μαγείας πραγματικότητα.