Παιδιά κοιμούνται μες στα δάση
Στο πιο απαλό σκοτάδι σέρνουν μάγουλα
Μορφές της άγνοιας με δάχτυλα στο στόμα
Κάθε πρωί φορούν τα μάτια τους
Όσο εμείς αχνίζουμε το γάλα
Έπειτα στρώνουμε τα δέντρα
Διπλώνουμε το χώμα
Και η μέρα φτάνει

Εγώ ποτίζω λάσπες
Μια πόλη για κάθε κτίριο
Να ’χει θεμέλια και τοίχους
Και ένα σταθμό φιλόξενο στον ύπνο
Με σάλιο και με χώμα
Έδεσα τις πέτρες
Συμφώνησα ν’ αντέξει η γη
Ένα βάρος ακόμα
Κάθε χαλίκι διακοπή στο δέρμα
Του άμυαλου και μοναχού προφήτη
Τραύματα θανάσιμα βαθιά
Χάσκουν στο σώμα καθώς μιλά
Είναι άνθρωπος ή μια υπόσταση με κάποια φήμη
Αυτό ρωτούν οι φροντιστές

Παγώνει το σώμα κάτω από τα δέντρα
Πρέπει να αδειάσουμε τα δάση
Έφτιαξα χώρους μετρώντας ρίζες
Ύψος και πλάτος στέρεα σημεία