Θα ξημερώσει καινούρια μέρα,
πάνω από χιόνια,
πέρα από την καταιγίδα·
όλα θα μοιάζουν ίδια,
όπως ήταν·
τα ήσυχα βουνά κι η εκκλησία,
τα πρόσωπα που αγαπάς,
τα πρόσωπα που σ’ αγαπάνε·
όλα θα μοιάζουν ίδια,
μα δε θα ’ναι.
Το σπίτι θα ’χει σφαλίσει η απουσία,
τα έπιπλα θα ’χει νοτίσει η νοσταλγία,
τον κήπο θα τον σιγοτρώει το σαράκι.
Όλα θα μοιάζουν ίδια,
μα δε θα ’ναι ·
θα ’χεις αλλάξει εσύ που τα κοιτάζεις.