Τώρα που να κρυφτώ;
Έψαξα πολύ μέσα σε δρόμους και γωνίες·
την επέλεξα να είναι παρηγοριά μου,
να μ’ αγκαλιάζει όταν όλα μαυρίζουν,
να στρογγυλεύει η άγια καμπύλη της
τις άγριες αιχμές μου.
Την έχτισα προσεχτικά να με προφυλάσσει
κλειστή, απομονωμένη, όμορφα ασκητική·
μα σιγά σιγά την έντυσα στολίδια,
την γέμισα έπιπλα και μπιχλιμπίδια
κι ύστερα άνοιξα παράθυρα να μπει μέσα φως
να πλημμυρίσει χαρά
αλλά κι η πιθανή αδιακρισία του έξω κόσμου,
η υποψία του ξένου βλέμματος.
Κι έφτιαξα πόρτα κι έγινε από κρυψώνα μου, σπίτι·
να καλέσω φίλους κι αγαπημένους,
να προσκαλέσω κόσμο,
να μοιραστώ τους κόπους και την ομορφιά
που αν κατάφερα, ευτύχησα να δημιουργήσω.
Κι έτσι κέρδισα ένα σπίτι,
αλλά έχασα την καλύτερη κρυψώνα μου.
Πού να κρυφτώ τώρα τις μέρες
της άτακτης οπισθοχώρησης,
του καθηλωτικού φόβου, της ανείπωτης προδοσίας;