της Ελένης Τοπαλούδη

Αν η αιωνιότητα συντηρεί μοναχά τον θάνατο,
τότε η ζωή υπάρχει μόνο για να θηλάζει Άουσβιτς.
Βαφτίζουμε τα θύματα ανίερα, προκλητικά, μάρτυρες
αέναης συνθήκης, όπου ακόμα και το ξόδι τους
οφείλει ν’ αποδέχεται την προσβολή.
Προτάσεις στο σκουπίδι της ακινησίας· ήχοι εκπαιδεύονται
ενώπιον του βιασμού, κατά τον βιασμό, μετά τον βιασμό-
διασκεδάζοντας στον βιασμό.
Η επιβίωση, λέξη συντετριμμένη, έννοια συντετριμμένη,
συνεχές άχθος η στατική του όγκου.
Το πράγμα προς θυσία δύναται να φέρει στηθόδεσμο
κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, αυτό το τέχνημα υπέρ
της ιερότητας του στήθους· υποχρεούται όμως ν’ αφήνει
τους άλλους γλυκασμούς ορθάνοιχτους.
Το παν είναι το χρήμα να κινείται, και η Εύα είναι χρήμα
ό,τι κι αν πεις. Το χρήμα είναι βολικό. Το σκορπάς,
το εξαντλείς, το αντικαθιστάς με χρήμα.
Τα δίκαια συντηρούνται με τις αδυναμίες του Αδάμ.
Το άδικο ενυδατώνεται στο δίκαιο του Αδάμ· κάτι
μυρίζει· κοπάδια τα παράσιτα
στο τρίχωμα της πόλης θάλπονται.