Στην πόρτα μου φορτία πάνε κι έρχονται, ακούω
τις ανάσες τους· στον χρόνο λαχανιάζω τον ασάλευτο.
Και ναι, εδώ σε ένα δρόμο τόσον δα, ο κόσμος φορτώνει,
ξεφορτώνει· μαζί κι εσύ ξόδι νυμφίου με τα κλειστά
τα μάτια, κατά πώς σβήνω τις ελπίδες σου και
συγκρατώ τον άνεμο· εκείνο
το φιλί που θα μπορούσες.
Σαν χίλια-μύρια νεύματα αναρριγούνε τα παράθυρα
καθώς κοιμούνται οι ήλιοι· ο έναστρος αφή μεσημεριού.
Κι η ώρα φανερώνεται απελπισία στους εμπρησμούς,
κραυγή σ’ ενύπνιο καβάλα.
Ότι ο Ντιέγκο ντε λα Ριβέρα άπλωνε ασπροσέντονα
μ’ αφέλεια τόση όταν η Φρίντα Κάλο έκοβε τις φλέβες της
κι έπινε μέλλον μέλλοντος, το αίμα της φτύνοντας στον
καθρέφτη μου· κι αν ήξερε, κι αν δεν ήξερε,
νογούσε από πόνο.