του Παύλου Φύσσα (1979-2013)

Οι γκρίζοι ακάλυπτοι του έπους ίχνος, χώρος κιβούρι
ορθάνοικτο, τσόφλια από ασχήμιες που διέρρευσαν
τα μάτια εξηράνθησαν ως ώχρες.
Τα σωθικά του κόσμου έχουν συληθεί, έφτασαν
ασώματο της σκόνης, καθώς η άλυσος με τις προσόψεις
γίνεται σκαλοπάτια απότομα. Τσακίζονται τα ηλιοστάσια
στο δρομολόγιο μιας νύχτας μέρα μεσημέρι.
Ναι, στ’ αλήθεια αιμορραγούνε λέξεις διαφεύγοντας
την μέγγενη της προκατασκευής, αλλά οι ώρες φτάσανε
κομμάτια· στο φως η μαχαιριά.
Και η απαντοχή της ιστορίας μ’ εκείνο το ειρωνικό
τράβηγμα των χειλέων καθώς την ευκολία παρατηρεί,
όπου χώρια το δόντι το χρυσό, χώρια το σάπιο κρέας,
κι η στάχτη ξέχωρη το χώμα να πετρώνει.
Κι ο στοχασμός μου; Του λόγου του αυτοθαυμάζεται
πάνω σε ονείρου τον καθρέφτη· σαλός καθρέφτης·
ανεύθυνο είδωλο. Η πίστη μου
στις προσευχές της πνίγεται.
Οδός Ιφιγένειας και Παναγή Τσαλδάρη, όπου
τ’ άλλο μισό, διά νήσσοντος και τέμνοντος
οργάνου, κτυπάει θανάσιμα
το σπιτικό μου.