Η αυτοϊκανοποίηση των εξατμίσεων· οι αδερφοφάδες
μέρες· αυτές η τέσσερις λέξεις κτίζουνε χρόνους
με λάσπη πένθους κι αγανάκτηση· κι αν θέλω
να φωνάξω με φιμώνει η εποποιία του φόβου
για το χείριστο· αυτή η πληγή.
Λίγο φαρμάκι επαρκεί να τρεμοσβήνει η οθόνη μου
και να φτωχύνει η λεμονιά, να ρημάξουνε οι νεραντζιές,
τα νυχτολούλουδα να πάρουν φως·
να σβήσουν.
Χωρίς αρώματα πώς να πικρίσει το γλυκό
να το καλοσκαιρίσουμε κι εφέτος.
Αχ, περγαμόντο μου και νεραντζάκι, για μια φορά
ακόμη ας ανθίσουνε στα χείλη έρωτες ζαχαρωμένοι,
μελωμένοι · αχ περγαμόντο μου και
νεραντζάκι· το δροσερό νερό.