Ουρανός ισχύος. Άνεμοι γονατίζουν στους θάμνους.
Οδόσημα σταυρώσεων και ρυθμός βοής. Χείμαρροι,
χείμαρροι, ξηρασία πάλλουσα η αφή· μοιρολόι στις
σχισμές. Στεριά σε σύνθλιψη, ένα νησί το χώμα-
επάλληλη αλυκή.
Και να, καλλιεργητές διαύγειας νοστιμεύουν τη σκοτεινή
ύλη της ζωής, αποχρωματίζουν τη βαρύτητα του θανάτου,
προετοιμάζουν ευκαιρίες. Συνθήκες προωθούν, ότι δήθεν
μια ισορροπία αλώβητη συμβαίνει.
Κι έτσι, με τέτοιες μηχανές συνέχεια μιας επιστήμης
νομίζουν πως η απεραντοσύνη συνθλίβεται. Αλλά δύσκολο
να κρατηθεί το τραγικό σε τάξη, να ντυθούν όλα με
διευκολύνσεις έκφρασης.
Και πώς δηλαδή θα πενθήσω ένα παρόν που τυφλώνει
μέλλον· και πώς θ’ αντέξω τα μάτια της μοναξιάς
καταπάνω, και πώς ν’ αποκρύψω τον στεναγμό
από πληγή βαθιά αν δεν αφαιρέσω.

Και η ποίηση; Α, η ποίηση· ξεδιψώντας εκεί στο
ανείπωτο, κρατάει γερά εδώ στο ελλειπτικό.
Καθώς οι συμβολισμοί αναδίνουν οδύνη, σε γνωρίζω
από τις λέξεις των αρωμάτων σιωπή προς σιωπή.