Το μαξιλάρι, ιδρωμένη γη. Η απλωσιά του ήλιου ένα
θρόισμα φωτιάς. Το πρόσωπο της εικόνας είναι ιστίο μνήμης
με καύσιμο την άρνηση θανάτου. Παράθυρο ν’ ανεμίζει η
αθανασία το λινό της στην πλατεία.
Και σύννεφα υδρατμών, καθώς ανακουφίζουν ένα παγιδευμένο
φιλί στο χθεσινό λαχάνιασμα. Χείλη που λιώνουν στο
χώμα· πλημμύρα σιγής. Ανεπαίσθητη αφή, κατά πληροφορίες
ξεχασμένη. Και, ναι, λάθος μεγάλο· πρόκειται για δεντροστοιχία,
ό,τι καταλήγει πείσμα σημείου στον ορίζοντα.
Κατάστηθα στον χειμώνα καρφώνει η άνοιξη τους αιφνιδιασμούς
της. Εμμονή δυτικά του πρωινού τα βοτάνια των
λέξεων