Ξεκινήσαμε· αναδίδοντας άρωμα γιασεμιού στη χειραψία,
στάζοντας μέλι από αγιόκλημα στα χείλη, νυμφίοι του
καλοκαιριού. Ολονυχτίς διαύγεια νυχτολούλουδου στους
δρόμους και το πρωί με ποδήλατα και μηχανάκια, λεωφορεία
και φορτηγά, πεζοί· φεύγουμε.
Στις παραλίες, στις παραλίες ασφυκτιά η στεριά. Στη γεύση
μας το αλάτι απ’ τις θηλές της Πελοποννήσου και τις άλλες
επώνυμες νεφέλες του κόλπου. Φλέβες, Υδρούσα, Ψυττάλεια·
τ’ αετώματα της Αίγινας και της Σαλαμίνας, το γερακίσιο
της Ύδρας, οι εκλάμψεις του Πόρου. Σκόπελοι, ναι,
αλλά λοφία Ολύμπου που ’χει βυθιστεί. Και δείχνουν ήπειροι
σχεδόν καθώς αναχωρούν τα πρωινά της Κυριακής με τις
άλλες ελαφρότητες της σχόλης.
Ότι του λόγου μας θα στεφθούμε σ’ εκείνο το μέλλον, το
πλησιέστερο. Η ώρα της Δευτέρας μια νύχτα δρόμος