Τα πρόσωπα τραβούν ορίζοντες πίσω τους. Ουρά χαρταετού,
φούντες μιας ισορροπίας.
Στέκεται ένα βήμα πλάι απ’ τις βιτρίνες. Πάνω του
αντιφεγγίζει ο βυθός. Αποβάθρα με καΐκια και αφές χιονισμένης
οροσειράς· συσπειρώσεις χρωμάτων. Τοπίο που λιάζεται με
σκέπη μυριάδες αντικατοπτρισμούς αλατιού.
Πριν μιλήσει μου φάνηκε πως υποκλίθηκε στις τεθλασμένες
εικόνες απέναντι. Ένας ίσκιος ακόμα ή ψίθυρος ακινησίας.
«Όλα πια τα σχεδιάζει και τα δένει η κόρη μου. Εγώ την
έμαθα. Όπως μ’ έμαθε ο πατέρας μου. Όπως κι εκείνον τον
έμαθε ο πατέρας του. Τώρα προσέχω το αλάτι. Το αλάτι
θαμπώνει τα κοσμήματα. Όπως θάμπωσε και η πολιτεία. Πού
ακούστηκε φάρος να βυθίζεται στις πευκοβελόνες».
Απομακρύνομαι· σε λίγο δεν ήμουν βέβαιος πως μίλησα μαζί
του. Κάτω απ’ τα τείχη, μετά το πεύκο που θροΐζει καλύπτοντας
τον φάρο, μύρισε ρετσίνι και μουσκεμένο χόρτο. Ιώδιο
και άσματα ρόκας. Αργόσυρτο τραγούδι της γης δεμένο σε
θαλασσινό μαΐστρο.
Με καρφίτσα στο πέτο οι πολιούχοι έρωτες διόλου δεν