Έχουμε μεγάλο φόβο, μη και δοκιμαστούμε στην αφή της
πέτρας. Ότι τ’ αγάλματα θα ξεφύγουν από το βάρος του
ορυκτού. Θα πάρουν τον άνεμο σαν κόμη κοριτσιών. Ότι
τα μάρμαρα, χνούδι τρυφερό του μέλλοντος, θ’ αρχίσουν ν’
απαγγέλλουν τις σοδειές τους. Κυματαγωγή σε σιτοβολώνα
λέξεων Ελπίδα δίφορη το μάτι τους.
Πως ο δικός μας λόγος θα ταπεινωθεί. Πως θ’ απομείνει
δίχως ήχους στο χώμα των φυλλοβόλων φύλλωμα να λιώνει.
Ναι, έχουμε πάρει από φόβο και αγάλματα και αειθαλή
φυλλώματα