Ένα παιδί κλαίει μονάχο
κάτω απ’ τα χαλάσματα
ψάχνει να βρει κάποιον δικό του
σε μυστικά περάσματα.

Ένα παιδί κλαίει μονάχο
με θέα γύρω του νεκρούς
σε ναρκοπέδιο η ζωή του
κλείσε τα μάτια, το ακούς,
φτάνει ο λυγμός και η κραυγή του
στους ουρανούς.

Ένα παιδί μετράει πυραύλους
ενώ θα ‘πρεπε να μετράει τ’ άστρα
κι αφού απώλειες του μοιράσαν
βομβαρδίσαν του ονείρου του τα κάστρα.
Ένα παιδί μετράει δάκρυ
ενώ θα ‘πρεπε να ‘παιρνε αγάπη
κι αφού αλλάξανε το χάρτη
ξενιτιά, ξενιτιά.

Ανοίξτε τα δυο σας χέρια
και κάντε μια προσευχή
πόλεμος να μην ξανάρθει
άλλος να μην σκοτωθεί.
Ανοίξτε τα δυο σας χέρια
και κάντε μια αγκαλιά
όλος ο κόσμος απόψε
να γίνει μια γροθιά.

Ένα παιδί κλαίει μονάχο
δίχως πατρίδα κι αριθμό
ψάχνει την πόρτα του σπιτιού του
δε μένει πια κανείς εδώ.

Ένα παιδί κλαίει μονάχο
μέσα σε δίσεκτους καιρούς
φυλακισμένο περιστέρι
κλείσε τα μάτια, το ακούς,
φτάνει ο λυγμός και η κραυγή του
στους ουρανούς.

Οι πολιτικοί βάφουν τα χέρια τους με αίμα
όμως δεν τους νοιάζει, τα ξεπλένουν με Dettol.
Τη στιγμή που κάθεσαι εσύ στον καναπέ σου
και όλο τραγουδάς με πάθος ντο, ρε, μι, φα, σολ.

Άλλη είναι η πραγματική η ιστορία
κι άλλη είν’ αυτή που μας σερβίρουν στην TV.
Βγες από το Facebook, το Instagram, το TikTok
καλά πήγε αυτό, μα κάπου αλλού είν’ η ζωή.

Οι επιχειρηματίες πάντα κυβερνάνε
θέλουν προβατάκια να τους λεν σε όλα “Ναι”.
Αγοράζουν συνειδήσεις και τις ξεπουλάνε
γιατί ότι σου λέω πάντα απαντάς με “μπεεε…”

Πρόσεξε γιατί σε λίγο θα ‘ρθει κι η σειρά σου
μύρισες ψοφίμι θα σε βρούνε μην κρυφτείς.
Δια ζώσης την κηδεία σου θα δεις μπροστά σου
έχεις πεθάνει από καιρό αν μένεις θεατής.