Γύρω τους στριφογυρίζει σμάρι σφήκες η πολιτεία. Τύχη
αγαθή να καταλήξεις ανδριάντας. Έστω κι έτσι, ανάμεσα σε
πολυθρόνες μοβ-ροζέ, σε κιβώτια αεριούχων και αλκοολούχων,
στην ασφυξία των νάιλον αφανής.
Και σπρώχνουν οι σταθμεύσεις, τα τραπεζοκαθίσματα, η
κνίσα και η αδημονία των ορθίων. Τόσες αποχρώσεις σε
σκιές σκοτωμένου αίματος κάτω από φοίνικες και πλατάνια.
Τόση έπαρση, τόση φλυαρία.
Αλλά οι ήρωες έχουν διαπλεύσει πεδία μαχών για ν’ αράξουν
εδώ, και τι να τους φοβίσουν τα φιλήσυχα στίφη του
Σαββατοκύριακου. Και επιβιώνουν πλέον σαν ορειχάλκινα
στοιχεία διακόσμησης ενός μπαρ ονόματι «Σαλούν της
ακτής», ή «Σαλούν της όχθης».
Πεζόδρομοι ελληνικοί. Εικόνες από μια συντριβή εν ειρήνη.