Ο ηλίανθος δεν είναι ερωτευμένος με τον ουρανό
μα ούτε με τον ήλιο.
Του ’παν «κοίτα ψηλά ετούτη είναι η θέση σου»
μα, αν και κούραση πολύ του προκαλεί,
ρίχνει το σώμα προς τη γη.
Μια παπαρούνα κόκκινη τα χείλη της προσφέρει
και σκύβει, σκύβει να την αγκαλιάσει
τα χείλη της να φτάσει.
Το σώμα του στη θέση τη γυρτή δεν είναι υποτέλεια
είναι του πάθους η ορμή
είναι αγάπη
είναι τραγούδι της χαράς που μέσα της γεννιέται.
Του ’δώσε κάτι, κάποτε που ακόμα το γυρεύει
δεν γνώρισε πιο κόκκινη σε ολόκληρη τη γη.
Εκείνη που ζωή έκανε τις μέρες που ανθίζει
και περιμένει τον καιρό να φτιάξει
του γλυκοψιθυρίζει πως ποτέ, ποτέ δεν είδε τέτοιο κίτρινο.
Κι έτσι ο καιρός γίνεται αόρατος.